Bij mijne eerste zoon, kwam ik er pas ontzettend laat achter dat ik zwanger was. Ik was de eerste maand gewoon nog ongesteld geworden en had letterlijk nergens last van. Zwangerschapsmisselijkheid? Nooit van gehoord. Pas bij 17 weken wist ik het, ik was in verwachting! Ook de rest van mijn zwangerschap verliep vlotjes.

Hoe anders was dit bij mijn jongste. Ik wist het al toen ik nog niet eens tien dagen zwanger was. Hoe dat kan? Omdat ik me compleet anders voelde. Normaal zit ik vol energie, maar ineens was ik moe. Waarvan? Geen idee. Ook als ik die dag niks bijzonders had gedaan, voelde ik me moe. En toen werd ik ook nog eens misselijk… Na wat zoekwerk op zwangerinfo wist ik genoeg.

Tijd voor een zwangerschapstest dus. Nog erg vroeg om te testen, maar ik kan het altijd proberen dacht ik. Ik was ontzettend benieuwd. Ik deed de test, maar kreeg maar een streepje te zijn. Ik gooide de test weg. Toch noch maar eens even die bijsluiter doorlezen dacht in daarna…

Daar stond in dat je enkele minuten moest wachten voordat je de tekst goed kon aflezen. Dus, die test voor uit de prullenbak gevist. En wat zag ik? Een tweede streepje! Heel licht, maar toch, het was een streepje! Voor de zekerheid heb ik toen nog een keer getest en ik kreeg opnieuw een tweede streepje te zien.

We waren ontzettend blij, ook mijn oudste zoon die al lange tijd graag een broertje of zusje wilde was dolgelukkig. De misselijkheid? Die is een dikke drie maanden flink aanwezig gebleven. En de vermoeidheid? Die heeft me maar liefst negen maanden gezelschap gehouden.

De laatste drie maanden kreeg ik daarnaast ook veel last van maagzuur en rugpijn. Maar, zoals je van veel mensen hoort, ben ik dit samen met de vreselijke pijn van mijn bevalling heel snel vergeten toen ik mijn kleintje in mijn armen kon houden.